- Ayna, ay Ayna, deyərsənmi, mən niyə erkən qocaldım? Saçlarım niyə ağardı, üzüm niyə tez qırışdı? Görən niyə tez qocaldım?
- Ey sahibim, gizlətmirəm, hər şeyi açıq deyirəm. Yadımdadır, saçının ilk dəfə ağardığı. Sən məktəbdən ayrılanda, ayrılığa ağlayanda başında üç tel ağardı.
- Sevimli Güzgüm mənim! Başım qardan da ağdır, bəs onlar nə vaxt ağarıb? Sən onların şahidisən. Onlardan da bir desənə.
- Sən cavankən təmiz sevgi axtardın, yarıyolda atdı səni tapdığın. Elə onda başlandı qocalığın. Sevdiyinin toyu oldu. Sən o toyda qol qaldırıb oynadın. Bax, ondaca sən ilk dəfə qocaldın.
Sonra bir az övladların ağartdı saçlarını. Həmin illər başın yaman qarışıqdı, saçınsa ağarırdı...
Anandan sonra da ağardı saçların. Javan yaşında anasız qaldın sən. Onda gördüm ki, sən çox qocaldın.
Saysız-hesabsız dərdlərdən ağardı başın. Başına hər gələnlərdən ağardı saçın. Başını bir də qaldırdın, mənə diqqətlə baxdın - gördün, cavanlığın gedib, saçın ağappaqdı.
- Ayna, ay Ayna, üzümdəki qırışlardan bəlkə söhbət açasan? Bəs onlar yaranıb, söylə, nə vaxtdan?
- Xəbərim yox qırışlardan. Deyirlər, qırışlar xəncər izidir, Tanrının insanların üzünə çəkdiyi qılınc yaralarının yeridir. İnsanların ata-analarına verdikləri əziyyətlərə görə... Belə deyirlər...
Üzümün qırışlarını sığalladım. Ürəyimdə “Düz deyirlər” söylədim. Xəcalətdən başımı aşağı əydim.
Ayna mənim halımı görüb, həyəcandan tərlədi. Aynada daha heç nə görmədim. Mən “Sağ ol, ayna!” - deyib onu tumarladım. Taleyimə yoldaş, dərdlərimə sirdaş olmuş Aynaya sığal çəkdim. Əlimi gözümün yaşında isladıb Aynanın tərini təmizlədim.
Əllərimlə saçlarımı daradım. Aynada saçlarımdan bircə dənə də ağarmamış saç axtardım. Kaş ki tapaydım. Həmin qara saç xoş günlərimin xatirəsi olardı. Ağ saçlarımın arasında həmin qara saçıma baxıb şad olardım. Deyərdim ki, bu ağarmayan saçım, yəqin, keçən xoş günümün yadigarıdır; ağarmayıb, qara qalıb.
Kaş saçlarımın arasında bircə dənə də qara saçım olaydı. Xoş günümün yadigarı...