Gözəl bir yaz səhərində quşların səsinə eyvana çıxdım. Bülbüllər səs-səs verib necə də gözəl oxuyurdular. Qaranquşlar, sərçələr, başqa quşlar da onların səsinə səs vermiş, cəh-cəh aləmi bürümüşdü.
Quşların səsi mənim sevgi nəğməmə qarışmışdı. Bu necə də gözəl bir nəğməydi, qulaq asa-asa özümü sanki Jənnətdə sanırdım.
Birdən haradansa qara bir qarğa uçub quşların yanındakı budağa qondu. Kobud, qorxunj bir səslə oxumağa başladı. Bülbüllər məlahətli səslərini dərhal kəsdi. O biri quşlar da. Qarğanın eybəcər «Qarrr-qarrr» səsi dünyanı bürüdü. Bir azdan quşların səsi tamam kəsildi.
Ürəyim nigaran-nigaran titrədi: jörəsən, qarğa onlara nə dedi ki, quşların hamısı səslərini birdən kəsdi? Anlamadım.
Sonralar, çox gec də olsa başa düşdüm ki, quşlar o vaxt oxumur, danışırmış, taleyimdə olacaqları qabaqcadan xəbər verirmişlər mənə. Həmin qara qarğa niyə uçub gəldi? O oxumağa başlayan kimi bülbüllər niyə susdu? Bəs o biri quşlar niyə səslərini kəsdi? Niyə quşlar pərən-pərən düşdü?
İllər bir-birini qovdu, zaman gəlib bir döngədə dayandı. Əllərimlə ağ saçlarıma sığal çəkib, geriyə boylandım. Yenə həmin eyvanda dayanıb quşlara qulaq asdım. Onlar o vaxt, gəncliyimdə oxuduqları kimi zildən yox, sakit-sakit, qəmli-qəmli oxuyurdular.
Yox-yox, quşlar heç vaxt oxumur, onlar danışır. Gələcəkdə olacaqları, olmayacaqları xəbər verir bizlərə. Bircə onların dilini bilmək, onları başa düşmək lazımdır. Gec də olsa, başa düşdüm bunları. İndi mən quş dilini bilirəm.